به گزارش میانه نگار به نقل از قافلان سسی، در بسیاری از شهرهای توسعه‌یافته، بارش باران نعمتی برای طراوت شهر و دلخوشی شهروندان است؛ اما در میانه، همین باران— در حجم اندک—به فاجعه‌ای تکراری تبدیل شده است. کافی‌ست چند دقیقه باران ببارد تا میدان‌های اصلی شهر، ورودی‌ها، و حتی جاده‌های ترانزیتی به صحنه‌ای از آب‌گرفتگی، ترافیک سنگین، و گاه سیلاب تبدیل شوند؛ صحنه‌ای که دیگر برای شهروندان غریبه نیست و تنها پرسش همیشگی آنان این است: «تا کی باید شاهد این وضعیت باشیم؟»
از میدان آزادی تا میدان معلم و مسیرهای مهمی چون جاده میانه ، در زمان بارندگی به‌جای نقش راه ارتباطی، به مخازن موقت آب تبدیل می‌شوند. این در حالی‌ست که چنین وضعیت بغرنجی نه‌تنها در بارندگی‌های شدید، بلکه حتی در باران‌های نیم‌بند نیز رخ می‌دهد؛ مسئله‌ای که ریشه در نبود زیرساخت مناسب و بی‌توجهی به اصول مدیریت آب‌های سطحی دارد.
تکرار این بحران، صدای اعتراض شهروندان را بارها در شبکه‌های اجتماعی، تماس با نهادهای شهری و حتی تجمعات شهری بلند کرده، اما به‌جز چند اصلاح محدود و سطحی، هنوز اقدام قابل توجهی برای رفع اساسی مشکل انجام نگرفته است. نه کانال‌کشی‌های اصولی انجام شده، نه مسیرهای هدایت آب اصلاح گشته‌اند و نه مدیریت بحران شهری پاسخگو بوده است.
سؤال ساده اما حیاتی این است: چه زمانی قرار است شهر میانه از این وضعیت مزمن رهایی یابد؟ تا چه زمان باید بارش باران به بحرانی شهری تبدیل شود؟ و چرا باید در شهری که در مسیر ترانزیتی و شاهراه شمال‌غرب کشور قرار دارد، زیرساخت‌های اولیه عبور و مرور تا این حد نادیده گرفته شود؟
امید است مسئولان شهرداری، شورای شهر و نهادهای عمرانی، پیش از آنکه حادثه‌ای جدی‌تر رخ دهد، این مسئله را جدی بگیرند و با اجرای طرح‌های زیرساختی واقعی، باران را از یک فاجعه شهری به نعمت طبیعی بازگردانند.
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.