به گزارش میانه نگار، در سال ۱۳۹۱ طرح استفاده از لباس فرم و کارت شناسایی برای رانندگان تاکسی و مینیبوسهای درونشهری میانه با هدف ایجاد نظم، امنیت، و کاهش تخلفات رانندگی آغاز شد. آن روزها گفته شد رانندگان موظفاند همواره با لباس فرم تمیز و کارت شناسایی در معرض دید، فعالیت کنند. اما حالا، در سال ۱۴۰۳، تقریباً هیچ نشانی از این طرح باقی نمانده است. نه خبری از لباس فرم هست، نه کارت شناسایی، نه حتی نظارت مؤثری.
چرا این طرح شکست خورد؟
-
نبود نظارت مستمر: پس از اجرای اولیه، هیچ نظارت جدیای برای تداوم این برنامه اعمال نشد. بدون نظارت، الزامها فراموش میشوند.
-
فرسودگی لباسها و بیتوجهی به تأمین مجدد: لباسها کهنه شدند، ولی سازمان حمل و نقل برای تعویض یا تأمین مجدد اقدام خاصی نکرد.
-
عدم برخورد با متخلفین: رانندگانی که از اجرای طرح سر باز زدند، با هیچ برخوردی مواجه نشدند. این بیتفاوتی، اجرای طرح را از پایه سست کرد.
-
نبود انگیزه در رانندگان: اجرای طرح بدون مشوق، تنها یک اجبار خشک بود. وقتی مزیتی برای راننده ایجاد نمیکند، طبیعتاً پیگیری هم نمیشود.
-
بیتفاوتی مدیریت شهری در طول زمان: مسئولانی که روزی با افتخار این طرح را معرفی کردند، در ادامه پیگیر اجرای آن نبودند یا تغییر کردند و طرح را رها کردند.
نتیجه؟ طرحی که میتوانست چهرهی حمل و نقل عمومی میانه را سامان دهد، حالا تبدیل به خاطرهای کوتاه و ناکام از یک تصمیم خوب اما ناتمام شده است.
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.