به گزارش میانه نگار، هر سال با شروع تعطیلات، طرح ممنوعیت تردد خودروهای سنگین در جاده میانه – تبریز اجرا می‌شود. هدف این تصمیم، کاهش تصادفات و تسهیل تردد خودروهای شخصی‌ست. اما واقعیت این است که این طرح، بیشتر یک راه‌حل موقت است تا یک درمان ریشه‌ای.
بخش‌های زیادی از این جاده دارای عرض کم، پیچ‌های خطرناک و نقاط حادثه‌خیز است که سال‌هاست جان مسافران را تهدید می‌کند. مادامی‌که این نقاط اصلاح نشوند و جاده تا حد امکان عریض‌تر نشود، نمی‌توان انتظار داشت که فقط با محدود کردن تردد کامیون‌ها، امنیت مسیر بهبود پیدا کند. این نوع تصمیمات، بیشتر شبیه «شل کن و سفت کن»هایی است که نه ایمنی جاده را پایدار می‌کند و نه آرامش رانندگان را تضمین.
از سوی دیگر، این ممنوعیت‌ها فقط به رانندگان خودروهای سنگین فشار نمی‌آورد، بلکه مستقیماً اقتصاد مغازه‌ها و کسبه‌ای که در مسیر جاده فعالیت دارند را نیز هدف قرار می‌دهد. با کاهش تردد کامیون‌ها، مشتریان آن‌ها هم کم می‌شوند و این یعنی رکود برای بخشی از مردم که معیشت‌شان به همین جاده گره خورده است.
سؤال اصلی اینجاست: این وضعیت تا کی قرار است ادامه پیدا کند؟ تا کی باید هر سال شاهد اجرای طرح‌های مقطعی باشیم، بدون اینکه اقدامی اساسی برای ایمن‌سازی جاده انجام شود؟ مردم منطقه، رانندگان و مسافران مستحق یک پاسخ شفاف و یک راه‌حل واقعی‌اند؛ نه وعده‌های تکراری.
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.