به گزارش میانه نگار، در تاریخ ۱۲ دی‌ماه ۱۳۹۰، فرماندار محترم وقت شهرستان میانه، جناب آقای تقی خلفاپور، به همراه جمعی از مسئولان شهرستان از جمله رئیس اداره آموزش و پرورش، با حضور در دبستان فاطمه الزهرا (س) از نزدیک در جریان وضعیت نامناسب این مدرسه قرار گرفتند. در همان بازدید، وعده‌هایی صریح برای تخریب و بازسازی این مدرسه در سال ۱۳۹۱ داده شد. آن زمان، رسانه‌ها نیز با انعکاس این موضوع احساس کردند به رسالت خود عمل کرده‌اند تا از وقوع حادثه‌ای پیشگیری شود.
امروز اما، در سال ۱۴۰۳، پس از گذشت سیزده سال، این مدرسه همچنان در همان وضعیت باقی مانده و از تخریب و بازسازی خبری نیست. ساختمان قدیمی، دیوارهایی که هر روز فرسوده‌تر می‌شوند و امکاناتی که برازنده‌ی دانش‌آموزان این سرزمین نیست، همچنان در برابر چشم والدین و مسئولانی که از آن بازدید کرده بودند، پابرجاست؛ البته نه به عنوان بنایی مقاوم، بلکه به عنوان نشانی از یک وعده‌ی محقق‌نشده است.
فرماندار وقت در آن دیدار تأکید کرده بود که این مدرسه در سال ۹۱ بازسازی خواهد شد و حتی به صراحت گفتند که «قبول دارم چنین مدارسی در شأن دانش‌آموزان ما نیست» و «به جد پیگیر بازسازی خواهیم بود». اما آنچه در عمل رخ داد، فقط گذر زمان بود. سخنانی که زمانی رنگ امید داشت، امروز رنگ کهنگی گرفته‌اند.
از آن زمان مدارس بسیاری در سطح شهرستان ساخته یا نوسازی شده‌اند، اما دبستان فاطمه الزهرا (س) که روزی در صدر توجه مسئولان قرار گرفت، هنوز همان‌جاست، با همان مشکلات. حال این سؤال پیش می‌آید که چرا این مدرسه از اولویت خارج شد؟ سهم دانش‌آموزان این منطقه از عدالت آموزشی چه بوده است؟
فرصت‌ها از دست می‌روند، نسل‌ها تغییر می‌کنند، اما وعده‌ها اگر بدون عمل بمانند، دیگر نه تنها دلگرم‌کننده نیستند، بلکه اعتماد عمومی را نیز خدشه‌دار می‌کنند. انتظار می‌رود مسئولان فعلی، با نگاهی دوباره به این پرونده‌ی فراموش‌شده، این بار به جای وعده، اقدام را در دستور کار قرار دهند.
برای دانش‌آموزانی که هر روز با ترس و اضطراب در محیطی ناایمن تحصیل می‌کنند، هر روز تأخیر، به‌نوعی بی‌عدالتی است.
و در پایان، یک سؤال ساده و روشن باقی می‌ماند: اگر خدایی نکرده فردا روزی در این مدرسه حادثه‌ای رخ دهد، چه کسی پاسخگو خواهد بود؟
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.