به گزارش میانه نگار، در سال ۱۳۹۳، خبر احداث کارخانه پتروشیمی GTP در میانه با آب‌وتاب فراوان اعلام شد؛ پروژه‌ای بزرگ، ملی و امیدوارکننده که قرار بود نه تنها چرخ صنعت شهرستان را بچرخاند، بلکه هزاران فرصت شغلی نیز برای جوانان میانه‌ای فراهم آورد. دستور وزیر نفت صادر شد، مکان‌یابی انجام گرفت، جلسات متعدد برگزار شد، سرمایه‌گذار معرفی شد، کارشناسان بازدید کردند، و وعده‌های رنگارنگ از تریبون‌ها و رسانه‌ها شنیده شد. حتی نام پروژه هم تغییر کرد و از "پتروشیمی GTP" به "پتروشیمی آذربایجان" ارتقا یافت.
اما حالا در سال ۱۴۰۳، بعد از گذشت یک دهه، مردم میانه همچنان منتظرند. نه دود از دودکش کارخانه بلند شده، نه زمین پروژه آماده‌سازی شده، نه خبری از اشتغال‌زایی گسترده است. هر بار تنها «خبرهای تکمیلی» وعده داده شده، بی‌آنکه خبری تکمیل شود.
مسئله اینجاست که این پروژه دیگر فقط یک طرح صنعتی نیست؛ نماد امیدی‌ست که ده سال است روی دوش مردم سنگینی می‌کند، و بی‌سرانجامی‌اش باعث فرسایش اعتماد عمومی شده است.
چه بر سر این پروژه آمد؟ آیا اختلافات میان دستگاه‌ها؟ کمبود زیرساخت؟ یا نبود اراده کافی برای اجرای طرح؟ این‌ها پرسش‌هایی است که نه تنها رسانه، بلکه افکار عمومی همواره آن را مطرح کرده‌اند، و هنوز پاسخی روشن نگرفته‌اند.
اگر یک طرح ملی با حمایت وزرا، استاندار، نمایندگان و بخش خصوصی هم به سرانجام نرسد، پس اساساً کدام پروژه در این کشور شانس اجرا خواهد داشت؟
بسیار ساده و بی‌پیرایه: مردم میانه دیگر وعده نمی‌خواهند. آن‌ها عمل می‌خواهند. صنعتی که باید در دوره ششم توسعه می‌درخشید، حالا دارد در انتهای قرن فراموش می‌شود.
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است.